حضور تروریست ها در شبکه های اجتماعی حرف تازه ای نیست، از این رو در دنیا کسانی از ضرورت نظم دهی به شبکه های اجتماعی (پلیسینگ) می نویسند؛ در حوالی ما هم مومنانی تازه رنسانس کرده پیدا شده اند که می فرمایند در همه جای دنیا فیلترینگ شبکه های اجتماعی در زمان “بحران” طبیعی است و در قضایای اخیر اعتراض های ایران هم قضیه متفاوت نیست.
چنین مقایسه ای به شدت نارواست؛ دشوار نیست که دریابیم اعتراض ها و شورش های اجتماعی تفاوت معناداری با رویدادهای تروریستی دارند؛ درست است که در جاهایی از دنیا شاید اهالی قدرت هر اتفاقی که در کف خیابان می افتد را به خارج و تروریست ها ربط می دهند، ولی تروریسم تعریف کم وبیش روشنی دارد؛ در آن گروهی شناخته شده با استفاده آشکار از خشونت به یک نمایش آشکار برای پیام دادن به اهالی قدرت دست می زنند، این ربطی به اعتراض های حتی خشن اجتماعی ندارد.
اما آزادی بیان شاید اصل اساسی شبکه های اجتماعی است، آنها بر اصل نوعی مدل لیبرتارین از ارتباط بنا شده اند که آزادی حداکثری را به رسمیت می شناسند؛ حتی گفتارهای تنفرآمیز و مانند آن هم تا اندازه زیادی تحمل می شود؛ برای مثال تلگرام مواردی انگشت شمار مانند محتواهایی با تشویق آشکار به خشونت یا جنسیت را محدود می کند. یادمان نرود در لیبرال دموکراسی ها کار به این سادگی نیست که حسب فرموده دولت ها، بتوان به بهانه امنیت آزادی ها مردم را محدود کرد، کافی است دعوای اپل و اف بی آی در سال گذشته را مروری کنیم، محدودیت ها بر آزادی بیان به فرض اجرا هم موقت خواهند بود و با اعتراض جامعه مدنی روبه رو خواهند شد.
اما حتی در مورد تروریسم هم قضیه جالب است، در یک مورد از حضور کارشناسان امنیت ملی در کنگره امریکا در ۲۰۱۱ مشخص شد که از قضا محتواهای تشویق به تروریسم در شبکه های اجتماعی بر خلاف تصور غالب چندان موثر نیستند؛ شواهدی وجود ندارد که مردم با خواندن چنان مطالبی رو به خشونت بیاورند؛ بهتر است وقت و تلاشمان را برای نشاندن آتش به کار ببریم تا بخواهیم همه افراد را ایمن و مقاوم در برابر آتش کنیم. تعداد افرادی که از این محتواها تاثیر می گیرند بسیار اندک است.
بنا به گفته این کارشناسان حذف و تعلیق حساب های کاربری افراد هم موثر نیست و حتی گاهی کار را برای نیروهای امنیتی مشکل می کند، رصد فعالیت حساب های خطرناک راه حل بهتری است و اطلاعات بهتری برای مبارزه با آنها فراهم می کند. اعمال کنترل های سفت و سخت بر تولید محتوا اگر غیرممکن نباشد، بسیار پرهزینه است و گذشته از آن حتی مطلوب هم نیست.
در مورد خاص تلگرام و ایران هم حتی فیلترینگ موقت زیان های اقتصادی زیادی را برای برخی به بار آورده است و به طور مشخص نقض حقوق شهروندی و آزادی افراد است، تجربه های قبلی که امیدوارکننده نیست، تعلیق های موقت همه دائم شده اند و کسی هم که رسم عذرخواهی در مملکت آریایی اسلامی ندارد، این بار هم معلوم نیست این تعلیق موقت چقدر طول می کشد، ولی به عنوان یک تصمیم شخصی خیلی علاقه ندارم به بهانه هایی سست مانند “امنیت ملی” از پیام رسان بومی و داخلی استفاده کنم، والله اعلم.
لینک مرجع ۱
