در این حوالی بسیاری دوست دارند تصور کنند ایران از نظر “قدرت نرم” وضعیت ممتازی در دنیا دارد، البته ایرادی هم ندارد، ولی مشروط بر آنکه در گام نخست بدانیم قدرت نرم چیست!؟
قدرت نرم یک کشور یعنی میزانی که بدون استفاده از داغ و درفش و تهدید جنگ بتوانی رفتار دیگر کشورها را تغییر دهی یا به قول اهل دل همان قدرت اقناع مغزها و قلب ها. کسانی سعی کرده اند قدرت نرم کشورها را اندازه بگیرند، در اینجا برخلاف بسیاری از رتبه بندی های مشابه که کشورهای اسکاندیناوی و نوردیک در صدرهستند، ایالات متحده آمریکا رتبه نخست را دارد و بعد از آن بریتانیا و آلمان قرار می گیرند. البته کشورهای اسکاندیناوی و نوردیک در این شاخص هم رتبه خوبی دارند، از کشورهای آسیایی ژاپن رتبه ۷، سنگاپور ۱۹، کره جنوبی ۲۲ و چین ۲۸ است، روسیه هم رتبه ۲۷ را داراست. اما بر چه اساس قدرت نرم را اندازه گیری می کنند:
فرهنگ (تعداد گردشگرها، تعداد فیلم ها در جشنواره های جهانی، مدال های المپیک و …)
دیجیتال (تعداد کاربران اینترنت، فالوورهای اینستاگرام و فیس بوک سران دولت، تعداد تلفن همراه و …)
آموزش (تعداد دانشگاه های برتر در کلاس جهانی، نسبت بودجه آموزش به تولید ناخالص داخلی و ….)
تعهد (تعداد سفارتخانه در خارج، تعداد سفارتخانه های خارجی در داخل، تعداد کشورهایی که شهروندان برای ورود به آنها ویزا ندارند و …)
کارسالاری (شاخص رقابت پذیری، شاخص آزادی اقتصادی، شاخص فساد، نرخ بیکاری و …)
حکومت (شاخص توسعه انسانی، شاخص دموکراسی، شاخص برابری جنستی و …)
داده های بالا را که به صورت عینی در دسترس است، با نتایج نظرسنجی از مردم جهان درباره وضعیت کشورها (مواردی مانند سهم در پیشرفت فرهنگی جهان، استقبال از گردشگران خارجی، تنوع خوراک و …) ترکیب می کنند و حاصل تعیین کننده رتبه قدرت نرم کشورهاست، ایران در ۳۰ تای نخست حضور نداشت و آماری برای آن گزارش نشده بود، با این شاخص ها و منابع قدرت نرم نمی دانم چه رتبه ای در کل جهان کسب می کردیم، والله اعلم.
