ایالات متحده از نظر تولید ناخالص داخلی اسمی بزرگترین اقتصاد دنیاست، کسانی گفته اند چین که اکنون بزرگترین اقتصاد دنیا از منظر برابری قدرت خرید به شمار می آید تا ۲۰۳۲ از نظر اسمی هم از امریکا سبقت خواهد گرفت؛ اما اجازه دهید یک نکته اساسی را ندیده نگیریم.
امریکا یک ابرقدرت اقتصادی سرد و گرم چشیده است، از سال ۱۹۰۰ تاکنون ۲۱ بحران اقتصادی و یک رکود بزرگ را از سر گذرانده است، چین اما هندوانه دربسته است و از رنسانس اقتصادی اش در اوایل دهه ۱۹۸۰ هنوز با یک بحران جدی و تمام عیار روبه رو نشده است، معلوم نیست که از این آزمون سربلند بیرون آید، چنین بحران هایی برای هر اقتصاد بزرگی ناگزیر اند. هرچند از نظر اندازه کل اقتصاد چین بسیار بزرگ است، ولی همچنان از نظر شاخص های سرانه کشوری متوسط به شمار می آید؛ نقش دولت در اقتصاد و فضای سیاسی و اجتماعی آن همواره بسیاری را نسبت به ادامه رشد و پایداری پیشرفت چین به تردید انداخته است.
کسانی در ایران پیشتر می گفتند از آنجا که نسبت بدهی های یانکی ها به تولید ناخالص داخلی شان از ۱۰۰ درصد هم بیشتر شده است باید منتظر فروپاشی ان بود (۱۵۲ درصد در سال ۲۰۱۷)، بد نیست بدانیم همین نسبت برای چشم بادامی ها امسال به ۲۵۷ درصد رسیده است! کار بسیار پیچیده است و به نظر می رسد هنوز برای نتیجه گیری خیلی زود است، باید دید لیبرال دموکراسی از پس هیولای اقتدارگرایی شرقی بر می آید یا نه، والله اعلم.
