دغدغه اقتصاد های بزرگ جهان (جی ۲۰) این است رشد اقتصادی آنها به صورت متوازن اتفاق بیفتد و همه شهروندانشان از منافع آن بهره مند شوند، اما چه باید کرد و وضع مملکت ما چگونه است؟
بانک جهانی در یک پژوهش جامع اعلام کرده است که به این منظور کشورها باید در درجه اول بتوانند برای مدت طولانی رشد اقتصادی “پایدار” داشته باشند. سیاست های کلان برای تضمین رشد بلندمدت هم عبارتند از:
ایجاد و حفظ ثبات اقتصاد کلان (برای نمونه قیمت ارز در ایران را در ذهن داشته باشید!)
سرمایه گذاری روی سرمایه های انسانی و زیرساخت های فیزیکی
ایجاد محیط مناسب برای رقابت و تجارت
بهبود و تقویت سیستم مالی
به کارگیری تکنولوژی مدرن و افزایش سطح نوآوری
ایجاد نهادهای قدرتمند و موثر
توجه به پایداری (پایندگی) زیست محیطی
نگاهی به فهرست سیاست های بالا بیندازید، به نظرم نمی رسد در هیچ کدام از آنها وضع رضایتبخشی داشته باشیم، اما صبر کنید! آنچه بالا دیدید فقط برای اطمینان از رشد در بلند مدت بود، اگر بخواهیم این رشد “متوازن” باشد و به همه بخش های جامعه برسد چند سیاست دیگر را هم باید به کار گرفت:
تمرکز روی توسعه و رشد کودکان
حمایت های مالی مشروط از نا برخوردارها
دسترسی همگانی به تحصیلات و آموزش با کیفیت مطلوب
دسترسی همگانی به خدمات بهداشتی
بهبود زیرساخت ها برای دسترسی بهتر به مناطق فقیر
ایجاد فرصت های کسب درآمد برای فقرا (دسترسی به منابع مالی و مانند آن)
اما خوش خیالی است که فکر کنیم در کشوری مثال ایران می شود همه اینها را با هم به کار گرفت، همان سیاست های دسته اول (رشد پایدار در بلندمدت) تمام وقت ما را می گیرد. دسته دوم نیاز به یک ساختار اداری و نهادی سالم و عاری از فساد دارد که این حوالی چیزی در حد کیمیاست، دست از خیال و قصه برداریم و صادق باشیم، اولویت اول توسعه در ایران رام کردن یک هیولاست: دولت!