مسعود خان بهنود که عمرش دراز باد در رثای رفیق فیدل نوشته است: “بعد از چه گه وارا فقط زمین یک غول داشت فیدل. حالا این زمین این شما و این غول کاغذی ترامپ” بعد هم ناله کرده است که زمین بدون “جانفدای آرمانخواه” نمی ماند. اگر این نظر آدم اهل مطالعه و تالیف است، پس زیاد نباید به عمله جات (همان “توده های مردم”) خرده گرفت.
برای عمله جات هر کسی که حرف از برخی “آرمان” های بلندی مانند “عدالت” و انتقام” بزند و از قضا “جانفدا” هم باشد، محبوب می شود، ولی خوبیت ندارد مطبوعاتچی پیشکسوت همچنان حال و هوای دهه ۴۰ و چریک بازی را داشته باشد. بعد از گذشت این همه سال روزنامه نگاری در مملکتی بلاخیز باید حساب کار دستش آمده باشد که “عقلانیت” و “مردم را هوایی نکردن” بیشتر به کار مملکت می آید.
باری، اجازه بدهید به رفیق کاسترو بپردازیم، کسانی این روزها گفتند همه بدیهایش درست، ولی دستکم سیستم درمانی خوبی به راه انداخته بود و رقم مرگ و میر نوزادانش ناچیز است و متوسط عمر بالاست و فلان. رندان گفته اند چه چیز در ان سیستم فشل دولتی سوسیالیستی درست است که جمع آوری اطلاعاتش باشد؟ سازمان های جهانی هم از اطلاعات دولت کوبا استفاده می کنند.
دکتر مالتسف که حدود ده سال پیش سفری به کوبا داشت، از قضا یاد همان دوران می کند. او اشاره دارد که آمارگیری از نوزادان گاه تا ۶ ماه به تاخیر می افتد، نوزادان مرده در این فاصله البته در آمار در نظر گرفته نمی شوند در مورد بقیه آمار هم احتمالا وضعیت خیلی بهتر نیست. او به نقل از یکی از پزشکان کوبایی می گوید ما بهترین سیستم سلامت دنیا را داریم، فقط دارو و آمبولانس به میزان کافی نیست! حرفش بیراه هم نیست، در کشوری نه چندان ثروتمند بعید است وفور نعمت را شاهد باشیم.
در کوبا خوشبختانه مشکل اضافه وزن هم وجود ندارد و برخی به طنز می گویند ظاهر مامور مخفی های دولتی تپل مپل در میان مردم آنها را لو می دهد. خوشبختانه برابری هم حاکم است و حقوق یک پزشک تفاوت چندانی با کارگران غیرماهر ندارد و احتمالا پزشکان پر از انگیزه خدمت هستند!
در آخر یادمان نرود آموزش و سلامت دو ستون مشروعیت حکومت های انقلابی یاغی نظیر کوبا هستند که اقتدار اخلاقی دولت را می سازند، پرداختن به این دو حوزه هم ناشی از ضرورت های سیاسی و عملی است و نه خیرخواهی اهالی سیاست. می گویند کارگران هاییتی با آنکه کوبا نزدیکتر است، فرار و مهاجرت به امریکا را ترجیح می دادند، بعید به نظر می رسد خبر این “بهشت سوسیالیستی کارگران” به گوش آنها نرسیده باشد. عجیب نیست که خیلی از مخالفان ایرانی ضد امپریالیسم و سرمایه داری هم ترجیح می دهند، در خود امریکا و اروپای شمالی و غربی مبارزه را دنبال کنند تا از جایی مثل کوبا و ونزوئلا، خداوند همه ما را به راه راست هدایت کند.
