دوستی فرهیخته به نام سید حامد هاشمی نوشته بود برای ما ایرانی ها زمانی بیش از هر چیز خاک ایران مقدس شمرده می شد و در جنگ هشت ساله جوانان ایرانی با خون‌ خودشان آن را حفظ کردند. بعد از جنگ فهمیدند ذخایر گازی پارس جنوبی هم سرمایه کشور است که قطری ها با سیاستگذاری درست از آن بهتر استفاده کردند. بعدتر دریافتند که سرمایه بزرگتر همان مغزها و سرمایه ژنتیک جمعیت ایران است که ایران را ترک می کنند. اکنون در مملکت این فهم به وجود آمده است که محیط زیست ایران، از جنگلها و دریاچه‌ها تا مرجان های زیر خلیج فارس هم سرمایه ملی است و باید آنها را پاسداری کرد و بی توجهی به چگونگی برداشت از سفره‌های آب زیرزمینی هم می‌تواند ایران را به یک بیابان غیرقابل زیست بدل کند. اما اهمیت یک سرمایه مهم دیگر یعنی “وجهه و خوشنامی” ایران هنوز به درستی شناخته نشده است.

 

خوشنامی و شهرت یک کشور در توسعه و پیشرفت آن یک منبع استراتژیک تلقی می شود و پیامد آن را در جذب گردشگر و سرمایه گذار خارجی، تعامل بهتر با دنیا و کاهش هزینه مبادلات می توان دید. از قضا موسسه هایی در دنیا آن را مورد سنجش قرار می دهند، در یکی از شناخته شده ترین این گزارش ها برای سال ۲۰۱۶ رتبه های ۷۰ کشور جهان ارائه شده است. در صدر فهرست بیشتر کشورهای اروپایی قرار دارند و ایران  جایگاهی بهتر از رده ۶۹ و بالاتر از عراق پیدا نکرده است!

 

خوشمان بیاید یا نه کشور کوچک همسایه ما امارات متحده در این زمینه بسیار بهتر عمل کرده است و دستاوردهایش هم نیاز به گفتن ندارد، برای ما ایرانی ها کنار آمدن با پیشرفت دیگر کشورهای صحاری خاورمیانه ساده نیست، ولی شاید وقتش شده با واقعیت ها روبه رو شویم.

 

متن اصلی