قضیه فلاکت ونزوئلا این روزها از کفر ابلیس مشهورتر است و همه می دانند که کار “سوسیالیسم قرن بیست و یکمی” به بحران دستمال توالت هم کشیده است. انصافا این رهبران مردمی را هم نباید دستکم گرفت! کم کاری نیست در قرن بیست و یکم مردم کشورت را در شرف قحطی قرار دهی.
اهل سیاست در آن سرزمین سوسیالیست هرچند زیاد غم خلق می خورند، ولی اوضاع مالی شان اصلا بد نیست. می گویند بسیاری از مقامات “مردمی” ونزوئلا از آنجا که اوضاع مملکت چیزی در حد فاجعه است و آنها هم تقصیرها را گردن امپریالیسم انداخته اند، مجبورند حتی مراعات پوشش خود را بکنند. هرچه باشد خوبیت ندارد، وقتی هر روز نوزادان از کمبود دارو و قطع برق در بیمارستان ها می میرند، اهل قدرت لباس گرانقیمت تن کرده باشند.
باری، بنا به گفته ها یونیفروم نظامی و پیراهن قرمز چاوزی و لباس هایی با نقش پرچم ونزوئلا بین سیاسیون این روزها مد شده است که احتمالا نشاندهنده وفاداری به آرمان های حزب و “مردم” است. اما اهل نظر در ونزوئلا تصمیم گرفتند ساعت های مچی برخی این سیاسیون ساده پوش را بررسی کنند، کاشف به عمل آمد که برخی از این سیاسیون ساده زیست اینقدر وضع مالی شان خوب نیست که مجبورند ساعت رولکس ۱۲ هزار دلاری بخرند! (در تصویر آمده است).
اهالی اقتصاد که مکتب اتریش را مرور می کنند، می دانند که در این نگرش چقدر نگاه بدبینانه نسبت به دولت و سیاست وجود دارد، دلایلی متعددی هم برای این بدبینی ارائه می شود و از جمله ادعا می شود که فضولی و مداخله دولت در فرایند طبیعی بازار علاوه بر اینکه کارایی اقتصادی را پایین می آورد، محصولش فساد و پرورش نورچشمی هاست. به نظر می رسد خیلی هم اشتباه نکرده اند.
