جذب شدن در اقتصاد جهانی توهمی بیش نیست، کشورهای توسعه یافته (مرکز) منابع و ثروت کشورهای توسعه نیافته (پیرامون) را به غارت می برند، وقتی قدرت ها برابر نیست، همیشه وضعیت به نفع قدرتمندترهاست و ارتباط کشورهای فقیر با غنی جز یک دروغ بزرگ نیست. جهانی سازی نام دیگری برای بهره کشی از کشورهای توسعه نیافته و فقیر است.
آنچه در بالا آمد و البته احتمالا شبیه آن را از اهل دل زیاد شنیده اید به تئوری وابستگی موسوم است. تئوری وابستگی واکنشی منفی به این دیدگاه بود که کشورها در راه توسعه از مراحل مشابهی می گذرند. کاری که برای بیرون آمدن کشورهای توسعه نیافته از مدار بدبختی باید کرد اینست که آنها را در مسیر درست هل داد (تئوری مدرنیزاسیون).
بنا بر تئوری مدرنیزاسیون، اگر کشورهای پیشرفته با سرمایه گذاری و انتقال تکنولوژی به کشورهای عقب مانده آنها را تجهیز کنند و به بازار جهانی وصل کنند می شود امید داشت با بهبود تجارت اوضاع بهتر شود (توسعه صادرات). اما تئوری وابستگی این اقدامات را ترفندی برای غارت کشورهای توسعه نیافته می دید، پیشنهادش این بود این کشورها به جای امید به بیگانه روی پای خودشان بایستند و آنچه را که باید وارد کنند، خودشان تولید کنند. (جایگزینی واردات).
این حرف ها بعد از جنگ جهانی دوم زده شد مقبول بسیاری از اهل دل ضد سرمایه داری و امپریالیسم بود، حتی می خواندم که آخرین نخست وزیر ایران هم هوادار پروپاقرص این دیدگاه بود. امروزه البته ایده های خودکفایی و مانند آن خیلی هوادار ندارد. اقتصاددانان می گویند نمونه های نقض تئوری وابستگی زیاد داریم. هند کشوری است که راه خلاف “روی پای خود ایستادن” را رفت و موفق هم بود. از آن طرف زیمباوه خواست “مستقل” بماند و اوضاعش کم از فاجعه نیست.
در یک نمونه دیگر، بعد از جنگ کره، شبه جزیره کره دو قسمت شد و دو کشور به وجود آمد، یک کشور خواست روی پای خودش بایستد و دیگری با دنیا ارتباط برقرار کرد. قضیه مربوط به سال ۱۹۵۳ است و اوضاع هر دو شبیه به هم بود. بعد از گذشته سال ها می شود دید که تولید ناخالص داخلی سرانه سال ۲۰۱۴ در کره جنوبی حدود ۲۰ برابر کره شمالی است.
به تازگی هم پیشوای بزرگ آن کشور فرموده اند، کریسمس هم قرتی بازی است، به جای عیسی مسیح همین مادربزرگ خودم را عبادت کنید! از قرار می خواسته است در سنت ها هم به خودکفایی برسد. خلاصه چیزی که در دنیا انتها ندارد، حماقت است.
