آیا خوب است که کشوری از نظر تولید مواد غذایی و خوراک “خودکفا” باشد؟ اگر کشوری هیچ واردات مواد غذایی نداشته باشد و همه چیز را در داخل تولید کند خیلی عالی عمل کرده است؟ بسیاری بدون لحظه ای تردید جواب مثبت می دهند.
آنها تصور می کنند “خودکفایی” باعث می شود که آسیب پذیری کشور نسبت به تهدیدها کاهش پیدا کند و در این زمینه حتی مفهومی به نام امنیت غذایی هم مطرح می شود. اما کار به این سادگی نیست.
تا قرن ۱۷ در بریتانیا، بروز قحطی غیرعادی نبود، کمبودها جدی بود و هر از چندی کسانی از گرسنگی جان می سپردند، ولی به تدریج با توسعه سیستم های حمل و نقل و امکان انتقال مواد غذایی از دوردست ها این مشکل از بین رفت. بریتانیایی ها دیگر لازم نبود فقط به کاشته ها و محصولات خود تکیه کنند.
اکنون هم غریب نیست اگر گاهی محصولات کشاورزی کشوری به دلایلی مثل خشکسالی و سرما و مانند آن از بین برود. امنیت غذایی برخلاف تصور رایج این نیست که همه چیز را خودمان عمل بیاوریم، بلکه باید تامین کنندگان بیشتر و بیشتری برای مواد غذایی داشته باشیم و ریسک تامین را حداقل کنیم.
از این طریق امکان استفاده از محصولات متنوع با کیفیت بالا و قیمت بهتر در همه فصل ها فراهم است. می تواند با مبادله از قحطی گریخت. یک سوال هم باید از هواداران خودکفایی غذایی پرسید: چرا باید به شرایطی برگردیم که ۱۰ هزار سال است تلاش کرده ایم از آن بگریزیم؟ شاید باید امنیت غذایی را به شکل متفاوتی دید، والله اعلم.
