ایالات متحده از نظر تولید ناخالص داخلی اسمی بزرگترین اقتصاد دنیاست، کسانی گفته اند چین که اکنون بزرگترین اقتصاد دنیا از منظر برابری قدرت خرید به شمار می آید تا 2032 از نظر اسمی هم از امریکا سبقت خواهد گرفت؛ اما اجازه دهید یک نکته اساسی را ندیده نگیریم.
امریکا یک ابرقدرت اقتصادی سرد و گرم چشیده است، از سال 1900 تاکنون 21 بحران اقتصادی و یک رکود بزرگ را از سر گذرانده است، چین اما هندوانه دربسته است و از رنسانس اقتصادی اش در اوایل دهه 1980 هنوز با یک بحران جدی و تمام عیار روبه رو نشده است، معلوم نیست که از این آزمون سربلند بیرون آید، چنین بحران هایی برای هر اقتصاد بزرگی ناگزیر اند. هرچند از نظر اندازه کل اقتصاد چین بسیار بزرگ است، ولی همچنان از نظر شاخص های سرانه کشوری متوسط به شمار می آید؛ نقش دولت در اقتصاد و فضای سیاسی و اجتماعی آن همواره بسیاری را نسبت به ادامه رشد و پایداری پیشرفت چین به تردید انداخته است.
کسانی در ایران پیشتر می گفتند از آنجا که نسبت بدهی های یانکی ها به تولید ناخالص داخلی شان از 100 درصد هم بیشتر شده است باید منتظر فروپاشی ان بود (152 درصد در سال 2017)، بد نیست بدانیم همین نسبت برای چشم بادامی ها امسال به 257 درصد رسیده است! کار بسیار پیچیده است و به نظر می رسد هنوز برای نتیجه گیری خیلی زود است، باید دید لیبرال دموکراسی از پس هیولای اقتدارگرایی شرقی بر می آید یا نه، والله اعلم.
